پس از آن كه امام حسين (ع) را به شهادت رساندند و بار و بنه اش را همراه اسيران به كوفه آوردند، عبيدالله اسيران را زنداني كرد. روزي نامه اي كه به سنگ بسته بودند،


درون زندان افتاد و در آن چنين نوشته بود، قضيه شما را در روز فلان و فلان به يزيد بن معاويه گزارش دادند و قاصد روزهاي فلان و فلان در راه است و در فلان روز باز مي گردد. اگر صداي تكبير شنيديد بدانيد كه كشته مي شويد و اگر نشنيديد، اميد رهايي هست، ان شاءالله.

دو روز پيش از آمدن «بريد» [1] از نزد يزيد، باز سنگي كه نامه اي به آن بسته بود به درون زندان افكنده شد و در نامه چنين آمده بود: وصيت هاي تان را بكنيد كه فلان روز بريد مي رسد. اما پس از آمدن بريد صداي تكبيري شنيده نشد؛ و نامه اي از يزيد رسيد كه اسيران را نزد او بفرستند. ابوخالد ذكران مبلغ ده هزار درهم به اهل بيت قرض داد تا خود را آماده ساختند.

بلاذري گويد: ابن زياد دستور داد تا زنجير به گردن علي بن الحسين بستند و زنان و كودكان سيدالشهدا را آماده كرد و همراه مخفر بن ثعلبه [2] - از عائذه ي قريش - و شمر بن ذي الجوشن حركت داد. [3] .