سپاه عمر سعد تا نيمروز با ياران امام عليه السلام به سختي پيكار كردند، ولي چون تنها از يك سو به آنان راه داشتند و چادرها يكجا و به هم نزديك بود، بر آنها دست نيافتند.

عمر سعد كه چنين ديد، گروهي را فرمان داد تا خيمه گاه را از چپ و راست خراب كنند و آن را به محاصره درآوردند. ياران امام عليه السلام در دسته هاي سه و چهار نفري به كساني كه سرگرم خرابي و غارت بودند حمله مي كردند و آنان را با تير از پاي درمي آوردند.

در اين هنگام عمر سعد فرمان داد: خرابي و غارت بس است، خيمه گاه را آتش بزنيد.


به دنبال آن لشكريانش آتش آوردند و خيمه گاه را سوزاندند.

امام عليه السلام فرمود: بگذاريد آتش برنند چون در آن صورت تنها از يك سو مي توانند با شما بجنگند، و همين طور هم شد. شمر بن ذي الجوشن حمله كرد و نيزه اش را به خميه ي امام حسين عليه السلام زد و با صداي بلند گفت: آتش بياوريد تا اين خيمه را بر سر ساكنانش به آتش بكشم. زنان با شنيدن اين سخن فرياد برآوردند و از خيمه بيرون آمدند.

در اين هنگام امام حسين عليه السلام فرياد زد و گفت: اي پسر ذي الجوشن، مي خواهي خيمه را بر سر خانواده ام آتش بزني؟ خداوند تو را به آتش جهنم بسوزاند.