از ديگر فضايل پدر، مادر، برادر و شخص امام حسين عليهم السلام اين است كه خداي متعال دوستي ايشان را پاداش رسالت پيامبر صلي الله عليه و آله قرار داده است و محبت ايشان از نيكي هايي است كه پيوسته خداوند بر آن مي افزايد:

«قل لا اسألكم عليه أجرا الا المودة في القربي و من يقترف حسنة نزد له فيها حسني» [1] .

بگو، براي پيامبري، از شما پاداشي نخواهم، مگر محبت به نزديكانم، و هر كه كار نيكي كند به نيكويي اش مي افزاييم.

ابن عباس گويد:

وقتي آيه ي مودت نازل شد، از پيامبر صلي الله عليه و آله پرسيدند: «يا رسول الله، نزديكان شما كه خداوند دوستي آنان را بر ما واجب ساخته چه كساني هستند؟» فرمود: «علي و فاطمه و دو پسرشان.» [2] .

جابر بن عبدالله گويد:

مردي عرب نزد پيامر آمد و گفت: «يا محمد، اسلام را بر من عرضه كن.» فرمود: «اسلام اين است كه شهادت دهي كه خدا يكي است و شريك ندارد و محمد بنده و فرستاده ي اوست. گفت: آيا به خاطر اسلام از من مزد مي خواهي؟» فرمود: «جز دوست داشتن نزديكان نه.» گفت: «نزديكان خودم يا نزديكان شما؟» فرمود: «نزديكان من.» گفت: «بيا با تو بيعت كنم كه نفرين خدا بر كساني كه تو و نزديكانت را دوست نداشته باشند.» فرمود: «چنين باد. آمين» [3] .


امام زين العابدين فرموده است:

پس از شهادت حضرت علي عليه السلام، امام حسن عليه السلام به سخنراني ايستاد و پس از ستايش خداوند فرمود:

«اي مردم! هر كس مرا مي شناسد كه مي شناسد و هر كس نمي شناسد بداند كه منم حسن، فرزند علي، منم فرزند وصي پيامبر صلي الله عليه و آله، منم فرزند بشارت دهنده، منم فرزند بيم دهنده، منم فرزند دعوت كننده به سوي خدا و فرزند چراغ فروزان. من از خانداني هستم كه خداوند دوستي شان را بر هر مسلماني واجب كرده و به پيامبرش فرموده است:

«قل لا أسئلكم عليه أجرا الا المودة في القربي و من يقترف حسنة نزد له فيها حسني» [4] .

بگو، براي پيامبري خود از شما مزدي نمي خواهم جز دوست داشتن خويشاوندان، و هر كه كار نيكي كند به نيكويي اش مي افزاييم.»