بدان كه مشهور آن است كه اول چند نفر از اصحاب آن حضرت، شربت شهادت نوشيدند، پس از آن حر آمده وبه مبارزت پرداخت تا اين كه شهيد شد. و اول، اصحاب شهيد شدند. از آن پس بني اعمام و نوادگان اعمام، مانند اولاد عقيل و مسلم و جعفر و عبدالله بن جعفر. پس از ايشان، برادرزادگان كه اولاد امام حسن باشند شهيد شدند. از آن پس، برادران شهيد گشتند. از آن پس، اولاد آن جناب به ميدان رفتند و شهيد شدند. و ليكن سيد بن طاووس در ملهوف گفته كه:


علي اكبر پيش از شهداء بني هاشم شهيد شد. [1] .

و ابي مخنف گفته كه:

عباس در روز نهم محرم شهيد شد. [2] .

و شيخ مفيد و سيد رضي الدين بن طاووس و ابن نما گفته اند كه:

چون تشنگي بر امام حسين غلبه نمود، پس سوار شد و به جانب آب تاخت. و حال اين كه عباس در پيش روي آن جناب بود، پس لشكر عمر در ميان اين دو برادر حايل شدند پس ملعوني از قبيله ي بني دارم تيري انداخت كه بر حنك [3] حضرت سيدالشهداء آمد. پس آن جناب آن تير را كشيد و دست خود را در زير حنك خود گذاشت تا دو كف آن جناب پر شد و انداخت و مي گفت: بار خدايا! من شكايت مي كنم به سوي تو، آنچه را كه به پسر پيغمبر تو رسيد، پس عباس را از او جدا كردند و دور او را گرفتند تا اين كه او را كشتند. و متولي قتل او زيد بن ورقاء حنفي و حكيم بن طفيل بود، بعد از اين كه جراحات زياد به او وارد آوردند. پس حسين براي برادر گريست گريستن شديدي. [4] . مؤلف گويد كه روايت شيخ مفيد اقرب و اوثق و اقوي و اصح مي باشد.