در كتاب «منتخب» از امام جعفر صادق عليه السلام نقل نموده كه حضرتش فرمود:

من ذكرنا عنده ففاض من عينيه و لو مثل راس الذبابة غفرالله تعالي


ذنوبه، و لو كانت مثل زبد البحر.

كسي كه در نزد او از ما يادي شود و از ديدگان وي بر مصايب ما ولو به اندازه ي سر پشه اي، اشك جاري شود، خداي تعالي گناهان او را گرچه مانند كف دريا باشد؛ مي بخشد.

و در «منتخب» با اسناد خود از زيد شحام روايت مي كند: شحام گويد:

ما با عده اي از اهل كوفه در حضور امام صادق عليه السلام بوديم، ناگاه جعفر بن عفان حضور امام صادق عليه السلام شرفياب شد، حضرت او را نزديك خود جاي داد و فرمود: اي جعفر!

عرض كرد: بلي، خدا مرا فداي تو گرداند.

فرمود:

بلغني انك تقول الشعر في الحسين عليه السلام و تجيد.

خبردار شدم كه تو در مصيبت امام حسين عليه السلام شعر مي گويي و نيكو مي سرايي؟عرض كرد: بلي، خدا مرا فداي تو گرداند.

حضرت فرمود: از اشعارت بخوان.

او شروع به خواندن اشعار نمود و امام عليه السلام گريه كرد و همه ي كساني كه در خدمت آن حضرت بودند، گريه كردند، حضرت آن قدر گريه كرد كه اشك بر روي و محاسن شريفش جاري شد.

آن گاه فرمود:

يا جعفر! و الله؛ لقد شهد الملائكة المقربون هاهنا يسمعون قولك في الحسين عليه السلام، و لقد بكوا كما بكينا او اكثر، و لقد اوجب الله لك يا جعفر! في ساعته الجنة باسرها، و غفر لك.

اي جعفر! سوگند به خدا! هر آينه، فرشتگان مقرب در اينجا حاضر شدند و به مرثيه هاي تو در خصوص امام حسين عليه السلام گوش فرادادند، آنها گريه كردند، چنان كه ما گريستيم يا بيشتر از ما.

اي جعفر! خداي تعالي براي تو در همين ساعت بهشت را تمام و كمال واجب گردانيد و تو را بخشيد.

و باز حضرت فرمود: اي جعفر! آيا باز هم بگويم؟

فرمود: بلي، آقاي من!


فرمود:

ما من احد قال في الحسين عليه السلام شعراً فبكي و ابكي به، الا اوجب الله تعالي له الجنة و غفر له و عنه.

كسي نيست كه در مصيبت امام حسين عليه السلام شعري بگويد و به وسيله ي اين شعر گريه كند و بگرياند جز اين كه خداي تعالي بهشت را براي او واجب مي نمايد، و او را مي بخشد و از گناه او مي گذرد.

حضرت فرمود:

اذا كان يوم العاشر من المحرم تنزل الملائكة من السماء، و مع كل ملك قارورة من البلور الابيض، و يدورون في كل بيت و مجلس يبكون فيه علي الحسين عليه السلام، فيجمعون دموعهم في تلك القوارير.

فاذا كان يوم القيامة فتلتهب نار جهنم فيضربون من تلك الدموع علي النار، فتهرب النار عن الباكي عن الحسين عليه السلام مسيرة ستين الف فرسخ.

به هنگام روز عاشورا، در ماه محرم، فرشتگان از آسمان فرودمي آيند، و با هر فرشته شيشه اي از بلور سفيد است، آنها در هر خانه و مجلسي كه در آنجا بر امام حسين عليه السلام گريه مي نمايند؛ مي گردند، و اشك هاي ديدگان عزاداران را در اين شيشه ها جمع مي كنند.

هنگامي كه روز قيامت فرارسد، و آتش جهنم شعله و زبانه مي كشد، فرشتگان اين اشكها را بر آتش مي ريزند، و آتش از شخصي كه بر امام حسين عليه السلام گريه كرده به فاصله ي شصت هزار فرسنگ فرار كرده و دور مي شود.

نگارنده ي اين اثر، محمد رفيع بن قهرمان گرمرودي - كه متولد گرمرود و ساكن تبريز است و محل دفنش ان شاء الله نجف اشرف است - مي گويد:

خداوند به وسيله ي اتمام تأليف و ترجمه ي اين اثر مرا مسرور نمود، تأليف و ترجمه ي اين اثر در روز سوم از ماه... سال 1302 پايان پذيرفت، از خداوند متعال مي خواهم با رضايت خويش آن را بپذيرد، و آن را خالص از غير خود، قرار دهد، و گناهان من و پدر و مادرم و همه ي كساني كه در شرق و غرب عالم به ولايت امامان حق چنگ زده اند، بيامرزد.

اللهم صل و سلم علي اشرف الانبياء محمد و آل المعصومين الطاهرين، العن علي اعاديهم و ظالميهم و غاصبي حقوقهم اجمعين.