اولين كسي كه از آنان قدم به عرصه ي كارزار نهاد ابوبكر، فرزند اميرمؤمنان علي عليه السلام به نام عبدالله، و مادرش ليلي دختر مسعود بن خالد بن ربعي تميمي بود. او قدم به ميدان نبرد گذاشت و رجز مي خواند و مي گفت:



شيخي علي ذوالفخار الأطول

من هاشم الصدق الكريم المفضل



هذا حسين بن النبي المفضل

عنه نحامي بالحسام المصقل



نفديه نفسي من أخ مبجل

بزرگ و آقاي من علي عليه السلام كه داراي فخز بيشمار است؛ از نسل پاك هاشم كه داراي صدق، راستي، كرم و اهل فضل احسان است.



اين حسين عليه السلام فرزند پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم كه افضل از همه پيامبران است؛ و ما با شمشيرهاي بران از او حمايت مي كنيم.

و جان خودم را فداي همچو برادر باعزت و محترم مي نمايم.

او بر دشمن حمله كرد و پيوسته مي جنگيد تا اين كه به دست ملعوني به نام زجر بن بدر نخعي به شهادت رسيد.

بعضي گويند: قاتل او، لعيني به نام عبدالله بن عقبه ي غنوي بود.

از امام باقر عليه السلام روايت شده است كه حضرتش فرمود: قاتل او؛ مردي از اهل همدان بود.

مدائني مي نويسد: جنازه ي شريف آن شاه زاده در كنار نهري پيدا شد، و معلوم نبود


كه چه كسي او را كشته است [1] .