صرف نظر از اين كه امام الگوي عملي شريعت است و بهتر مي داند كه نماز در هيچ شرايطي قابل ترك شدن نيست و تأخير آن از اول وقت براي او جايز نيست ، خود اين عمل متضمن آثار تبليغي زير بود:

الف ) تعظيم و تكريم نماز و اين كه در هيچ شرايطي قابل ترك نيست ؛

ب ) تفهيم اين حقيقت كه همه هدف قيام ، اقامه نماز است ، زيرا كه طبق كلام الهي ، اگر نماز اقامه شود، فحشاء و منكر از بين مي رود، (ان الصلوة تنهي عن الفحشاء و المنكر)

ج ) به نمايش درآمدن اوج شكوه عشق عاشق نسبت به معشوق و به تصويركشيدن اوج عظمت انسان كه چگونه بي اعتنا به هجوم تيرهاي دشمن ، جبهه پرستش را ترك نمي كند؛

ه) به نمايش درآمدن اوج صداقت و اخلاص و عشق ياران سرو قامت امام (ع)،اين كه چگونه دو تن از آنها (سعيد بن عبدالله و زهير بن قين ) با جان هاي خود در مقابل امام (ع) سپر دفاعي ايجاد كردند تا به امام در حال نماز آسيبي نرسد، و تنها به سعيد بن عبدالله سيزده تير اصابت كرد كه پس از پايان نماز بر زمين افتاد و خطاب به امام حسين (ع) اين كلام زيبا بر زبانش جاري شد: اوفَيْت ُ يابن رسول الله؟ اي پسر رسول خداآيا درست انجام وظيفه كردم ؟

امام (ع) در پاسخ فرمود: نعم ، انت اَمامي في الجنه .

يعني آري ، تو در بهشت نيز در جلوي من هستي .

هـ) همانطور كه اميرالمومنين (ع) با عوام خشكه مغز مواجه بود كه به محض ديدن صحنه خدعه آميز بلند كردن قرا´ن بر سر نيزه ها از جنگ دست كشيدند و امام را تحت فشار گذاشتند تا از جنگ دست بكشد. اقامه نماز جماعت امام و لشكريانش در بحبوحه جنگ مي توانست براي بيدار ساختن عوام فريب خورده لشكر دشمن مؤثر باشد،تا شايد به خود آيند كه براي كشتن كساني قيام كرده اند كه در بحبوحه جنگ در برابرعظمت خالق به نماز ايستاده اند!!

امام حسين (ع) در صبح عاشورا نيز قرآن بر سر گرفت و به طرف دشمن رفت و با آنها احتجاج كرد.