صالح بن عقبه و سيف بن عميده گويند: علقمه بن محمد حضرمي مي گويد: به حضرت ابا جعفر (ع) عرض كردم : «دعايي به من بياموزيد كه آن را در اين روز (عاشورا) بخوانم ، آن گاه كه حضرتش را از نزديك زيارت مي كنم و نيز دعايي (بياموزيد، كه هرگاه حضرتش را از نزديك زيارت نكردم ، آن را بخوانم و از سر زمين هاي دور و از خاندانم بدان زيارت كنم (و به سوي ايشان ) اشاره كنم .» گويد: پس حضرتش به من فرمود: «اي علقمه ! هرگاه تو دو ركعت نماز خواندي ، بعد به سوي حضرتش سلام كن . پس در هنگام اشاره به سوي حضرتش بعد از تكبير اين سخن را بگو: السلام عليك يا ابا عبد الله، السلام عليك يابن رسول الله، السلام عليك يابن امير المؤمنين وابن سيد الوصيين ، السلام عليك يابن فاطمة سيدة نساء العالمين ، السلام عليك يا ثار الله وابن ثاره والوتر الموتور، السلام عليك وعلي الارواح التي حلّت بفنائك ، عليكم منّي جميعاً سلام الله ابداً، ما بقيت وبقي الليل والنهار، يا ابا عبد الله!..؛ سلام بر تو اي پدر بندگان خدا و سلام بر تو اي فرزند پيامبر (ص)، سلام بر تو اي فرزند امير مؤمنان و سرور اوصيا، سلام بر تو اي فرزند فاطمه سرور زنان جهان هستي ، سلام بر تو اي خون خدا و فرزند خون خدا و يگانه روزگار. سلام بر تو و جان هاي پاكي كه در آستانه عشق تو فرود آمده و هستي خود را نثار تو ساختند،سلام الهي ! بر تمامي شما در هماره زمان ، تا هنگامي كه من زنده ام و روز و شب پايداراست و جهان هستي باقي است ؛ اي پدر بندگان خدا!...

پس همانا اگر تو اين سخن را گفتي ، پس به تحقيق تو به همان چيزي خوانده اي كه ديگر زائرانش از ملائكه مي خوانند. خدا براي تو يك صد هزار هزار درجه را مي نويسد و تو بسان كساني خواهي بود كه با حضرت حسين (ع) شهيد شده اند تا اين كه تو در درجات ايشان با آنها شريك خواهي بود. و پس (اين مقام را) جز در شهدايي كه با حضرتش شهيد شده اند، در ديگران نخواهي شناخت . و برايت ثواب زيارت تمامي رسولان و (ثواب ) پيامبران و (ثواب ) زيارت تمامي كساني كه از روز شهادت حضرتش (ع) حضرت حسين (ع) را زيارت كرده اند، نوشته خواهد شد، كه سلام بر او و بر اهل بيتش ».

علقمه گويد كه حضرت ابا جعفر (ع) فرمود: «اگر بتواني هر روز به اين زيارت ازخانه ات ، آن حضرت را زيارت كني ، اين كار را انجام ده كه براي تو جميع ثواب ها خواهد بود».

و به حقيقت اين گونه است كه سينه ما تكيه اي قديمي شده كه درب آن با كليد «ياحسين (ع)» باز مي شود و زمين آن با اشك مژگان ، آب و جارو مي شود؛ آن گاه كه جرعه جرعه زيارت عاشورا مي نوشيم و مي سوزيم .

و دردا؛ كه فرزندان پيغمبر مصطفي (ص) آن دردانه و ناز پرورده هاي خاندان وحي ،با ديدن آن منظره دهشت بار در صحراي گداخته و سوزنده و تفتيده نينوا، بر كنار كشته سالار شهيدان و نوگلان پرپر شده بوستان احمدي ، در ميان خيمه هاي نيم سوخته خامس آل عبا، آتش غم در قلبشان زبانه كشيد و از ديده اشك غم باريدند، و در سينه آه و درد انداختند. به ناله آنان قدسيان ناله سر دادند، عرش نشينان سوگوار شدند و جملگي كائنات به غم نشستند كه ناله هايشان تا به امروز ادامه دارد.

باشد كه نداي «اين الطالب بدم المقتول بكربلا» در پهنه گيتي طنين افكند و صداي يا لثارات الحسين (ع) در سرتاسر زمين صفير بر كشد و يگانه خونخواه و تسلابخش شراره هاي قلب مام گرامي اش به پاخيزد و جملگي قاتلان و هم پيمانان بر قتلش و خشنودان از شهادتش را قصاص نمايد. «السلام علي اسير الكربات و قتيل العبرات ».