طبري شيعي به سند خود از «واقدي » و «زراره بن خلج » نقل مي كند كه آن دو گفتند: سه شب پيش از خروج امام از مكه با او از سستي مردم عراق سخن گفتيم كه دل هاي آنان با تو و شمشيرهايشان عليه توست ، آن جناب اشاره اي به آسمان نمود،فرشتگان بي شماري نازل شدند. سپس فرمود: «لولا تقارب الاشياء» و اگر اجر و پاداش ازبين نمي رفت ، به وسيله همين ملائكه با آنان مي جنگيدم . ولي به يقين مي دانم قتلگاه من و يارانم همان سرزمين است و از آنها تنها فرزندم علي نجات مي يابد. معناي جمله امام (ع) چيست ؟ به راستي چرا سيد الشهدا در حادثه كربلا، طريق عادي را اختيار نمودند؟ چه حكمت هايي در اين تدبير الهي نهفته است كه نبايد از مجراي غير طبيعي به جنگ دشمن رفت ؟ اين حكمت ها عبارتند از:

الف ) انقلاب امام حسين (ع) بايد سرمشق افرادي باشد كه با عالم غيب در ارتباط نيستند و امام (ع) در اين قيام الگوي مناسبي براي شيعيان و مصلحان در طول تاريخ براي مبارزه با ظلم و ستم ترسيم نمودند؛

ب ) امتحان الهي براي حضرت (ع) و همه افراد بشر، كه امتحان بايد در شرايط عادي برگزار شود؛

ج ) مأمور بودن حضرت به سير بر طريق عادي اسباب و مسببات ، كه اين سير بدون استمداد از فرشتگان بركات و آثاري دارد و قطعاً مترتب اجر و پاداش فراوان مي باشد؛

د) اتمام حجت ؛

ه) رهايي اسلام از شر و مفاسد بني اميه و آل ابو سفيان .