نحوه تلقي انسان ها از زندگي و مفهوم «حيات » جهت دهنده عمل و موضع آنان است ، در ديد عاشوراييان حيات در محدوده تولد تا مرگ خلاصه نمي شود، بلكه امتداد وجودي انسان به دامنه قيامت و ابديت كشيده مي شود. با اين حساب ، فرزانه كسي است كه به سعادت آن دنيا بينديشد. از همين رهگذر حمايت و ياري دين و اطاعت از ولي خدا،زمينه ساز سعادت ابدي است . شرافت در حمايت از حجت خداست ، هر چند به كشته شدن در اين راه باشد.

1 - امام (ع) مرگ را زينت بخش حيات انساني مي داند. آن جا كه مي فرمايد:«خط الموت علي ولد آدم خط القلادة علي جيد الفتاة ». فرزند برادرش نيز مرگ را شيرين تر از عسل مي داند: «احلي من العسل ».

2 - امام (ع) مرگ را موجب تكامل آدمي مي داند. قمر بني هاشم هم در حماسه خود گفت : «لا ارهب الموت ، اذا الموت رقا»؛ از مرگ هراسي ندارم ، زيرا مرگ ترقي و كمال است ».

3 - آن حضرت مرگ با عزت را سعادت مي داند، اصحاب او نيز مرگ در ركاب امام حسين (ع) را شرافت خود مي دانستند و چنين مي گفتند: «الحمد لله الذي شرفنا بالقتل معك ».

4 - امام (ع) تهديد به مرگ را از سوي دشمن بي اثر مي دانست . زهير نيز خطاب به شمر گفت : «من مرگ در ركاب حسين (ع) را از زندگاني جاويد با شما بهتر مي دانم ».