انگيزه الهي در خلق حماسه عاشورا كه به جاودانگي آن انجاميد
خلق حماسه عاشورا داراي انگيزه اي الهي بود كه جاودانه مانده و خواهد ماند. رهبر حماسه عاشورا حضرت امام حسين (ع) در شب عاشورا همه ياران خود را جمع كرد و پس از حمد و ثناي خداوند متعال ، خطابه اي خواند كه به اختصار به آن اشاره مي كنيم :
در خطابه آن حضرت آمده است : «اما بعد فاني لا اعلم اصحاباً اوفي و لا خير من اصحابي »
اما من ، ياراني بهتر و وفادارتر از ياران خود نمي شناسم ».
«ولا اهل بيت ابرّ و لا اوصل من اهل بيتي ».
«قوم و خويش هايي نيكوكارتر وصله رحم دارتر از قوم و خويش هاي خودم نمي شناسم ».
«فجزاكم الله عني خيرا».
خدا از جانب ِ من به همه شما پاداش خيربدهد».
بعد فرمود: «الا واني لا اظن يوماً انا من هؤلاء»
«من گمان نمي كنم از دست اين مردم ، ديگر روزي براي ما باقي مانده باشد»
«الا وانا قد اذنت لكم »
«من از شما تشكر مي كنم و به همه شما اجازه مي دهم ، برويد.»
«فانطلقوا جميعاً في حل ّ»
«همه شما برويد، از نظر من براي رفتن مجازيد.»
«ليس عليكم حرج مني ولا ذمام »
«از جانب من ، نه سختگيري است و نه در مضيقه و رو دربايستي باشيد و نه عهد و پيماني از شما انتظار دارم .»
«هذا اللّيل قد غشيكم فاتخذوه جملاً»
«شب و تاريكي رسيد، به پشت راهوار شب سوار شويد وجان خود را به سلامت ببريد.»
اين خطابه امام را شهيد مظلوم دكتر بهشتي به طرز شيوايي تشريح نموده اند با اين مضمون كه : «اما مي خواهد از اين لحظه اعلام كند كه از اين ساعت به بعد به خاطر حسين هم ديگر نبايد بجنگيد. اي برادر من ، عباس ! فردا ديگر براي برادرت حسين يا خواهرت زينب نجنگ . من به عنوان قوم و خويش و برادري ، از تو نهايت سپاس را دارم ؛آنها هم فقط با من كار دارند. اگر مي خواهي برو. من از تو گله ندارم و اگر مي خواهي بماني بمان ، امّانه به خاطر حسين بلكه به خاطر هدف حسين و خداي حسين ، اين است آن سطوح عالي كربلا. در اين قيام بايد بر خورد ابا عبدالله (كه مسئله از اول اين طور بود) و همه افراد ديگر از كوچك و بزرگ را كه در اين قيام شركت دارند از اين لحظه كه لحظه جانبازي است ، فقط يك هدف در نظر داشت و بس ، خدا و آيين خدا، اسلام و امت اسلام و مصالح اسلام است ، البته كه اين نهضت جاودانه ، زنده مي ماند».
آري ، حماسه اي كه بانيّتي پاك و الهي خلق شود و به خون غلطيدن حماسه آفرينان آن نيز فقط و فقط براي تسليم در برابر خداوند و رضاي الهي باشد، شايسته جاودانگي است و گرد و غبار غفلت و فراموشي ، گريبا نگير چنين حماسه عظيمي نخواهد شد.