«اَلنَّاس ُ عَبيدُ الدُّنْيا وَالدِين ُ لِعق ٌ عَلَي ألْسِنَتَهِم يَحُوطُونَه ُ مَا دَرَّت ْ بِه ِ مَعايِشُهُم ْ؛مردم بنده دنيايند. دين را بر زبان مي آورند تا آن گاه كه زندگاني خود را بدان سر و سامان دهند.»

عاشورا صرف نظر از وقايع پندآموز آن ، ميدان مشخص شدن عيار انسان هاست .حوادث كوچك و بزرگ اين روز، به بهترين وجه ممكن ، اين وظيفه و مسئوليت را به منزل مي رسانند. در اين روز يك بار ديگر - آن هم براي آخرين بار - بايستي سره از ناسره تشخيص داده شود، حق از باطل منفك گردد و مؤمن از منافق سوا شود، و اين سنّت الهي است آن جا كه مي فرمايد:

(اَحَسِب َ النَّاس ُ اَن ْ يُتْرُكوا اَن ْ يَقُولُواآمنَّاوَهُم لايُفْتَنُون )؛

آيا مردم مي پندارند وقتي بگويند ايمان آورده ايم واگذاشته مي شوند، در حالي كه هنوز آزمايش نشده اند.

و البته اين امتحان بسيار سخت و طاقت فرساست .

براي حسين (ع) و اصحاب و خانواده ايشان سخت است ، زيرا بايستي به مظلومانه ترين وجه ممكن به شهادت برسند و به زشت ترين صورت ممكن غارت شوند و طعم تلخ اسارت را با آن حال رقت آور بچشند. اما لشكر كوفه كه به ناجوان مردانه ترين و بي شرمانه ترين صورت امكان با خاندان رسالت برخورد نمودند، از فرداي عاشورا، تاريخ برآنان لعن و نفرين مي فرستد و خشم الهي فرا راهشان قرار مي گيرد كه به قول قرآن كريم :(فَلْيَضْحَكُوا قليلاً وَلْيَبْكُوا كَثِيراً جَزَاءَ بِما كانُوا يَكْسِبُون ْ)؛ اكنون بايد خنده كم و گريه بسيار كنند كه به مجازات سخت اعمال خود خواهند رسيد.»