اصحاب امام به تبعيت از مولا و سيد خويش ، به زيور همه اين صفات آراسته بودندو در ميدان عاشورا آن را به ميدان ظهور گذاردند؛ از حيا و ادب ابوالفضل العباس همان بس كه هرگز برادر را، برادر خطاب نكرد بلكه او را مولا و سيد خود مي خواند، و شرم و حياي ايشان كه پس از قطع دستان مبارك و سرنگوني از اسب به برادرش مي فرمايد: مرا در ميان كشته ها باقي بگذار، زيرا تاب ديدن روي سكينه را كه از من طلب آب نموده بود،ندارم ...

حر نيز كه پس از آن كه به فيض شهادت رسيد، در حالي امام كه خاك از چهره او برمي گرفت ، بدو فرمود: «به راستي ، تو هم چنان كه مادرت ناميده حر و آزاد مردي ، آزاد دردنيا و آخرت .»

تمامي اصحاب ، از زن ، فرزند، جان ، مال خويش چشم پوشيدند و به زر و زيور دنيا تا آن جا كه در راه محبت و ارادت دوست نياز بود، پشت پا زدند و جان خود را كه عزيزترين است ، بذل نمودند كه : «كمال الجود بذل الموجود».