خواندن نماز از واجبات مسلماني است و به پا داشتن اين عمل واجب ، آن هم درميداني چون بيابان كربلا و با آن حال عطش ، مصيب ديده ، بدون وجود مكان مناسب و باوجود باران تير و شمشير و نيزه هاي دشمن زبون ، ارج و اهميت اين فريضه بيشتر نمايان مي شود و خواندن آن در اول وقت و هنگام ظهر بر اين ارج و اهميت مهر تاييد و تاكيدي جاودانه مي زند.

اين جلوه از شكوه معنوي ، وقتي به درجه اعلا و رتبه عبرت آموزي خود مي رسد كه ملاحظه مي كنيم ، در تحقق آن حتي اشخاصي ؛ چون سعيدبن عبدالله حنفي كه خود راسپر ابا عبدالله قرار داده بود، به فيض شهادت مي رسد، در حالي كه بر پيكرش فقط سيزده چوبه تير - جز زخم شمشيرها و نيزه ها - ديده مي شد.

در شب عاشورا، كه امام جهت خواندن دعا و نيايش و اقامه نماز به برادرش عباس فرمود:

«اگر مي تواني آنان را امروز از جنگ منصرف كني ، چنين كن . باشد در اين شب به درگاه پروردگارمان نماز بگذاريم ، زيرا خداوند مي داند كه من نماز خواندن براي او و تلاوت قرآنش را دوست دارم .» جالب توجه اين كه وقتي حضرت عباس از آن قوم مهلت خواست ،عمربن سعد درنگي كرد؛ عمروبن حجاج زبيدي مي گويد: به خدا قسم كه اگر ايشان ازترك و ديلم بودند و چنين فرصتي را مي خواستند، هر آينه مي پذيرفتم ، چه رسد به اين كه ايشان خاندان محمد (ص) هستند.»