بسياري از مردم داراي تفكر مادي بوده و ظاهر جهان و انسان را مي شناسند، و مي گويند:

زندگي انسان، رفاه و لذت انسان، رشد و كمال انسان، همه در محدوده ي زندگي دنياست، در وراي اين عالم خاكي، جهان ديگري وجود


ندارد

پس اگر انسان مبارزه را آغاز كند، با قدرتمندان سلطه گر درگير مبارزه گردد و زنداني شود، يا تبعيد گردد، يا شكنجه شود و يا سرانجام اعدام گردد، همه چيز خود را از دست داده است، و از تمام لذت ها، و خوشي ها بريده، شكست مي خورد و ديگر راهي براي به دست آوردن دنيا وجود ندارد

چون تفكر تفكر مادي است، و محدوده ي ارزيابي تنها محدوده ي تنگ دنياست، نمي تواند به مبارزه فكر كند، و يا شجاعت محروم شدن از تعلقات دنيا را در سر بپروراند.

بنابراين تن به ذلت و خواري مي دهد كه محروم نشود

بردگي را مي پذيرد كه اجازه بدهند تا بماند و چند روزي زندگي كند.