با زبان، همواره دوست و دشمن، حاكم و محكوم، رعيت و حاكمان


جور، همه را نصيحت مي كرد، هشدار مي داد، مي ترساند، به خوبيها سفارش مي فرمود، و از زشتيها باز مي داشت.

و در عمل نيز انواع برخوردهاي رفتاري را به تجربه گذاشت، و مراحل دقيق نظارت ملي را رعايت فرمود، و حجت را بر همگان تمام كرد، و در اين راه از چيزي نترسيد و از قدرتي نهراسيد كه به حق در زيارت آن خون خدا مي گوئيم:

اشهد انك قد امرت بالمعروف و نهيت عن المنكر و اطعت الله و رسوله حتي أتيك اليقين

(گواهي مي دهم كه تو اي حسين عليه السلام به معروف و خوبيها سفارش كردي و از زشتيها بازداشتي، و خدا و رسولش را اطاعت كردي تا بشهادت رسيدي) [1] .

واقعيت مهمتري كه امام حسين عليه السلام به آن توجه داشت انواع روشهاي امر به معروف و نهي از منكر بود كه:

امام با تمام روشها تبليغ كرد

و براي بيداري مردم، و تشويق آنان به خوبيها، و بازداشتن همگان از بديها، از تمام روشها استفاده كرد

- و با روشهاي گوناگون نظارت ملي با دشمنان برخورد نمود.

با ايراد انواع سخنرانيها در مدينه، مكه، منزلگاههاي بين مكه و كوفه، ميان دو لشگر كوفه، و خودي در منزل بيضه، در روز عاشورا در هنگامه ي خون و شهادت و همه جا از شيوه ي گفتاري استفاده كرد كه بهترين و عاليترين شيوه ها و روشهاي فرد سازي، جامعه سازي، و زنده نگهداشتن


ارزشهاي اسلامي است