هنر، مشترك لفظي در دو معناست:

1- فن و صنعت، كه عبارت است از اجراي يك سلسله دستور العملهاي دقيق، به منظور نيل به هدف خاص. در اين معنا جنبه زيبايي شرط نيست.

2- معناي فوق با قيد و خصوصيت زيبايي.

روشن است كه مقصود از هنر در اين گفتار همان معناي خاص (معناي دوم) است.

اما در حقيقت، فن و صنعت بودن هنر به معناي خاص تحقق پيدا نمي كند. در ضروري ترين و پر مخاطره ترين لحظات زندگي زيباييها خود را نشان مي دهند. وقتي كه شخصي در آخرين نفسهاي زندگي وصيت مي كند، در وصيتنامه خود هنر و ادب به كار مي برد.