تعلم و تعليم اگر از بينش و معارف آغاز شود، به احياء قلب و احياي امر مي انجامد وگرنه سنگيني علم و غرور دانش ها و يا قدرت و صنعت و ثروت آن دل را مي برد و آدمي در اين آيينه جز خود را نمي بيند و اضطرار و احتياج به ولي امر و تكليفي به احياي امر احساس نمي كند.

آدمي با آشنايي و هدايت به آيه ها، با خودشناسي در روابط آفاقي و انفسي، آشنا مي گرديد و از آيه هاي تحول و تبديل و بن بست و محدوديت و نقص و محروميت و استبدال و استخلاف و از آيه هاي امن و خوف و شادي و رنج و تعلق و تردد و توجه به بت هاي گوناگون، خود را مي فهميد و با اين فهم از واقعيت وجودي خود، حركتش را آغاز مي نمود.

شناخت ارزش و قدر آدمي در همت و حركت او تأثير مي گذاشت.از اين خودشناسي و خودسازي سخن گفتيم.امشب بجاست كه دامنه همين بحث را بالاتر بياوريم.