- فهم درست نظريه منوط بر آن است كه «امام حسين» عليه السلام چنان شناخته شود كه در باور شيعيان حضور دارد. آن حضرت در باور شيعيان، بسان تنديسي است از كمال انساني كه هيچ كم ندارد، به طوري كه ابعاد وجود ايشان، از فرط كمال به تمامي براي آدمي روشن نمي شود و جز خداي تعالي كسي به خوبي از عهده ي فهم كمالات ايشان برنمي آيد. با

اين حال در عبوديت نيز چنان است كه جز با رضا و اراده ي خداي تعالي هيج نمي كند.

در باور شيعيان چنين كسي «امام» خوانده مي شود. [1] .

- تأملي مضاعف در معناي «تعبد» نيز خالي از فايده نيست. تعبد يعني انجام عمل تنها از باب تسليم، هر چند كه انجام دهنده به مصلحت حاصل از انجام آن، آگاه نباشد. از نظر شيعه تنها مي توان به فرمان هاي خداي تعالي و معصومان، تعبد داشت. [2] .

[1] درباره‏ي شأن عظيم امامت، از امام رضا عليه السلام سخنان جامع و رسايي رسيده که مطالعه‏ي آن، براي درک معناي بلند امامت، بسيار مفيد است. رک به اصول کافي، ج 1، باب «نادر جامع في فضل الامام و صفاته» ص 287.

[2] اين معناي از «تعبدي» که معنايي متناسب از «توصلي» را در کنار خود دارد، در ميان متقدمان مشهور بوده است. لکن براي «تعبد» و«توصل» معناي ديگري نيز هست که در اين جا مراد نيست. تفصيل بحث را در کتاب‏هاي اصولي پي‏گيري فرماييد؛ رک به اصول الفقه، الشيخ محمد رضا المظفر، المجلد الاول، مباحث الالفاظ، ص 66.