يكي از بزرگ ترين مظلومان واقعه عاشورا، امام سجادعليه السلام است. وي علاوه بر تحمل مصائب عاشورا مصيبت بزرگ تري به نام تهمت، افترا و بُهتانِ گزافي به نام عليل يا بيمار را نيز در طول اين قرن ها به دوش كشيده است. برخي از مداحان و روضه خوانان ناآگاه و بي سواد، با استناد اين لقبِ زشت به سيد ساجدين، آن حضرت را تحقير كرده و ذليل نشان داده اند، از جمله اينكه در ضمن روضه دروغي كه اين روزها نيز نقل برخي محافل است، پس از مبالغ هنگفتي سوز و گداز، مي گويند كه «پاهاي امام سجاد را زير شكم شتر بستند تا از روي شتر بر زمين بيفتد». [1] .

در هيچ كدام از مقاتل - حتي نيمه معتبر - اثري از اين روضه ذلت بار و خفت آلود يافت نمي شود و فقط فاضل دربندي (م 1286 ق) در كتاب خود به نام اسرار الشهادة به جعل آن مبادرت ورزيده و صاحب كتاب ناسخ التواريخ و نيز حائري مازندراني در معالي السبطين [2] (كه هر دو كتاب هايي بي اعتبارند) نيز از وي نقل مطلب نموده اند. شگفتا! امامي كه كتاب او را زبور آل محمّد و انجيل اهل بيت خوانده اند و سخنراني هاي افشاگرانه اش در مجلس عبيداللَّه ابن زياد و يزيد ابن معاويه، فوران آتشفشان خشم خداوندي و خروش اهورايي بود، اسير بساط معركه گيران ناآگاه گرديده است. اگر مجالي براي گريستن باشد بايد بر اين تنهايي و مظلوميت وي گريست نه بر واقعه عاشورا! بايد بر تعليمات مكتب خانه هاي سنتي و مدرن و تلقينات نوحه خوانان و مداحان گريست كه عمداً يا سهواً با تحقير و بيان ذلت امام سجادعليه السلام، خود را بالا مي برند! از ديگر روضه هاي دروغ و مشهور اين است كه امام در پاسخ به پرسنده اي كه در باب سخت ترين مصيبت كربلا از امام سجاد سؤال كرده بود، فرمود: الشام! الشام! الشام! و از قول امام مي گويند كه اي كاش مادرم مرا نمي زاد! اي كاش روضه خواناني كه به اين دروغ استناد مي كنند و با آب و تاب و سوز و گداز اين واقعه رمانتيك را به امام سجاد منسوب مي كنند فقط و فقط به ذكر يك مأخذ معتبر يا حتي نيمه معتبر در اين باب اقتصار مي ورزيدند تا معين شود كه كجا و در كدام موضع امام عليه السلام اين جمله ذلت بار را بر زبان رانده است!