اخلاص و خدايي بودن نيت و انگيزه، در هر كاري مطلوب و ارزشمند است، به خصوص در مسايل مبارزاتي كه زمينه هواي نفس و انگيزه هاي مادي و جاه طلبانه و قدرت جويي يا انتقام گيري بيشتر است و به عنصر اخلاص، نياز بيشتري است. آنكه براي خدا قيام كند، همه همتش عمل به تكليف و كسب رضاي الهي است. بنابراين نه كمي نفرات، در اراده اش خللي ايجاد مي كند و نه شكست ظاهري او را مأيوس و بدبين مي سازد. قيام براي خدا، توصيه و موعظه الهي است. قرآن در اين باره مي فرمايد:

«قُلْ اِنَّما اَعِظُكُمْ بِواحِدَةٍ اَنْ تَقُوموالله مَثْني وَ فرادي ؛ [1] .

بگو شما را به يك چيز موعظه مي كنم: اينكه دو تا دو تا و به تنهايي براي خدا قيام كنيد.» از نظر اسلام ملاك زيبايي و انگيزه، رنگ خدايي داشتن آن است، هر چه نزديكي و پيوند انگيزه با آفريدگار هستي بيشتر باشد و نيت پررنگ تر شود، انگيزه زيباتر است و بر اين مبنا، زيباترين انگيزه، الهي ترين آنها و بهترين نيتها، خالص ترين آنها است. زيرا تا انگيزه انسان در تلاشها رنگ خدايي پيدا نكند، كوششهاي او در جهت منافع واقعي و كاميابي كامل و هميشگي خود و جامعه انساني نخواهد بود. بنابراين آنچه براي خدا باشد ماندگار و پايدار مي شود. بدين علت بود كه امام حسين (ع) انگيزه الهي را تضمين بيشتري براي ادامه مبارزه تا نهايت توان و تا پايان عمر مي دانست ومي فرمود:

«يا اخي وَ الله لَوْ لَمْ يَكُنُ في الدّنيا مَلْجَأٌ وَ لا مَأويً لَما بايَعْتُ يَزيدَ بْن مُعاويةَ؛ [2] .

برادرم! اگر در دنيا هيچ پناهگاهي هم نداشته باشم، هرگز با يزيد بيعت نخواهم كرد.» امام حسين (ع) به خوبي دريافته بود وقتي قيام براي خدا باشد، هرگز احساس باختن و خسارت در كار نيست. رمز جاودانگي قيام امام حسين (ع) كه مرزهاي زماني و مكاني را درنورديد و مبدل به نمادي جاودانه گشت صداقت و اخلاص بود.