براي انسانهاي موحد، چيزي بالاتر از آن نيست كه نعمت وجود را در راه رضاي معبود، به كار گيرند و در راه خدا خرج شوند و فدا گردند. آمادگي براي فدا شدن، نشانه صدق انسان در راه محبت خداست. خدا مشتري جانها و مالهاست و در برابر آن بهشت مي دهد. [1] اولياي خدا در برابر پروردگار، براي خود، هيچ شأني قايل نيستند و اگر دين الهي نيازمند مال و جان و حتي آبروي آنان باشد، از نثار آن مضايقه اي ندارند. عزت و عظمت و ارزش دين، تا حدي است كه براي بقاي آن، عزيزترين انسانهاي پاك و حجتهاي الهي فدا مي شوند و اين فدا شدن را اداي حق الهي مي شمارند. در دوره اي كه دين خدا در معرض زوال بود و جهالت و غفلت مردم زمينه اين اضمحلال مكتب شده بود، امام حسين (ع) حاضر شد براي بيداري و آگاهي مردم قرباني شود. در زيارت اربعين مي خوانيم:

«وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فيك ليَسْتَنْقِذَ عِبادَكَ مِنَ الجَهالةِ وَ حيْرَة الضّلالة؛ [2] .

او خون خويش را در راه تو نثار كرد، تا بندگانت را از ناداني و سرگشتگي گمراهي نجات دهد.» حفظ دين خدا قرباني مي خواهد. حسين بن علي (ع) و ياران و فرزندانش قربانيان اهل بيت در اين راه بودند. براي ملتها هم قرباني شدن و قرباني دادن، رمز عزت و پيروزي است. پيام عاشورا اين است: «ملتي كه در راه «آزادي» گام برداشته و برمي دارد، بايد قربانيان بسياري تقديم آستان حرّيت كند و اگر جامعه اي حاضر به فدا كردن عزيزانش در راه عزيزانش (آرمان و مكتب و آزادي و استقلال) نباشد، هرگز از ذلت به عزّت نمي رسد.» [3] امام خميني (ره) درباره نقش فداكاري امام حسين (ع) براي احياي دين اسلام مي فرمايد:

«سيدالشهدا (ع) نهضت عاشورا را برپا نمود و با فداكاري و خون خود و عزيزان خود اسلام و عدالت را نجات داد و دستگاه بني اميه را محكوم و پايه هاي آن را فرو ريخت.» [4] .

«اسلام، همچو عزيز است كه فرزندان پيغمبر، جان خودشان را فداي اسلام كردند...» [5] استاد شهيد مطهري (ره) در اين زمينه مي گويد:

«ما بچه هايمان را دوست داريم. آيا حسين بن علي (ع) بچه هاي خود را دوست نداشت؟ مسلماً او بيشتر دوست داشت. به اين دليل كه از ما انسان تر بود و اين عواطف، عواطف انساني است. او انسان تر از ما بود و قهراً عواطف انساني او هم بيشتر بود. حسين بن علي (ع) نيز بيشتر از ما فرزندان خود را دوست مي داشت اما در عين حال او خدا را از همه كس و همه چيز بيشتر دوست مي داشت، در مقابل خداوند و در راه خدا هيچ كس را به حساب نمي آورد.» [6] .