يكي از صفات پسنديده انسانهاي بزرگ «غيرت» است. غيرت به معناي آن است كه سرشت و طبيعت انسان از مشاركت غير در امر مورد علاقه اش نفرت داشته باشد. غيرت ديني نيز سبب مي شود كه انسان از هر نوع سوء قصد و هجوم مخالفان به دين و ارزشهاي مقدس و معتقدات ديني برآشوبد و عكس العمل نشان دهد و در دفع تعرّض بكوشد. پيامبر اكرم (ص) مي فرمايد:

«اَلْغَيرةُ مِنَ الاْيمان؛ [1] .

غيرت از ايمان است.» غيرت ورزيدن خلقي ارزشمند و پسنديده و نشانه والاي شخصيت يك انسان محسوب مي شود. و خداوند نيز بندگان غيرتمند خويش را دوست مي دارد:

«اِنّ الله يُحِبُّ مِنْ عبادهِ الغَيُور.» [2] آن حضرت در روز عاشورا خانواده و دختران و خواهر خود را توصيه كرد كه پس از شهادتش گريبان ندرند و چهره نخراشند و آه و زاري و واويلا سر ندهند و پيش دشمنان صدايشان را به گريه بلند نكنند. از غيرت او بود كه در همان حال هم از كار ناجوانمردانه سپاه دشمن برآشفت و اعتراض كرد و تا زنده بود نتوانست تحمل كند كه نامردان به حريم ناموس او نزديك شوند. غيرت ديني او و يارانش نيز زمينه ساز آن حماسه بزرگ شد. استاد شهيد مطهري مي گويد:

«حسين بن علي درس غيرت به مردم داد، درس تحمل و بردباري به مردم داد. درس تحمل شدايد و سختي ها به مردم داد، اينها براي ملت مسلمان درسهاي بسيار بزرگي بود. پس اينكه مي گويند حسين بن علي چه كرد و چطور شد كه دين اسلام زنده شد، جوابش همين است كه حسين بن علي روح تازه دميد، خونها را به جوش آورد، غيرتها را تحريك كرد، عشق ايده آل به مردم داد...» [3] .