آيين جهاني اسلام، براي تضمين و تداوم سلامت و سعادت جامعه، اصـل مـهـمـي را بـنـيان نهاده و آن، نظارت عمومي و مراقبت همگاني يعني امر به معروف و نـهـي از مـنـكـر اسـت و امـام حـسـيـن (ع) مـاهـيـّت نـهـضـت خـود را بـا ايـن اصل معرفي مي كند كه:

((... اُريـدُ اَنْ آمـُرَ بالمعروف وَاَنْهي عَنِ المنكر وَ اَسيرَ بِسيرَةِ جَدّي محمّدٍ وسيرة ابي عَليِّ بن ابي طالبٍ)). [1] .

... من [با اين قيام] مي خواهم امر به معروف و نهي از منكر كنم (و شما را به نيك انديشي و نيك كرداري سفارش كنم و از زشتي ها باز بدارم) و به سيره و روش جدّم مصطفي (ص) و پدرم علي بن ابي طالب (ع) رفتار كنم.

حسين بن علي (ع) در اين باره تنها به سخنراني ها و تذكرات عمومي، بسنده نمي كرد، بـلكه با برخي از گمراهان و منحرفان، ديدار مي كرد و به صورت خصوصي آنها را از كـشـتـار و خـونـريزي باز مي داشت و به چشمه سار نجات رهنمون مي شد. حتي در شب هـشـتـم بـه همراه برادرش عباس بن علي (ع) و فرزندش علي اكبر، در خيمه مخصوص با عمربن سعد ديدار كرد به اميد آن كه او را از اين مهلكه حتمي نجات دهد. به او فرمود:

((اي پسر سعد، واي بر تو!آيا مي خواهي با من بجنگي؟ آيا از خدايي كه بازگشت همه بـه سوي او است نمي ترسي؟ تو مي داني من پسر چه كسي هستم، اين قوم را رها كن و بـه سـوي مـن آي و بـا مـن بـاش كـه ايـن عـمـل بـه خـدا نـزديك تر و مورد رضايت او است.)) [2] .

فـرهـيـخـتـگـان جـامعه و فرهنگ آشنايان ديني نيز بايد چنين باشند. جامه كبر بركَنند. و خاكسارانه و فروتنانه به ارشاد مردم همّت گمارند و با منكرات مبارزه نمايند.