... در آن صـحـنـه ي سـوم هـم كـه صـحـنـه ي فـاجـعـه آفريني هاي عاشوراست آن جا هم، سـربـلنـدي و افـتخار است؛ اگرچه مصيبت و شهادت است و شهادت هر يك از جوانان بني هـاشـم، كـودكان كوچك و اصحاب كهنسال در اطراف حضرت ابي عبداللّه (ع) يك مصيبت و داغ بزرگ است، امّا هر كدام حامل يك جوهره عزّت و افتخار هم هست.

مـظـهـر جوانِ فداكار در كربلا كيست؟ علي اكبر، فرزند امام حسين (ع)، جواني كه در بين جوانان بني هاشم برجسته و نمونه بود؛ جواني كه زيبايي هاي ظاهري و باطني را با هم داشت؛ جواني كه معرفتِ به حق امامت و ولايت حسين بن علي (ع) را با شجاعت و فداكاري و آمـادگي براي مقابله با شقاوت دشمن همراه داشت و نيرو و نشاط و جواني خود را براي هدف و آرمان والاي خود صرف كرد؛ اين خيلي ارزش دارد.

ايـن جـوان فـوق العـاده و بـرجـسـتـه را بـه مـيـدان دشـمـن فـرسـتـاد و در مـقـابـل چـشـم پدر و چشمان زناني كه نگران حال او بودند، جسد به خون آغشته ي او به خـيـمـه هـا بـرگـشـت. اين چنين مصيبت و عزايي چيز كوچكي نيست، اما همين حركت او به سمت مـيـدان و آماده شدن براي مبارزه، براي يك مسلمان، تجسّم عزّت و بزرگواري، افتخار و مباهات است. اين است كه خداوند مي فرمايد:

((وَللّهِِ العِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنينَ)) (منافقون: 8).

عزّت از آنِ خدا و پيامبرش و از آنِ مؤمنان است.

حـسـيـن بـن عـلي نـيـز به نوبه خود با فرستادن اين جوان به ميدان جنگ، عزّت معنوي را نشان مي دهد؛ يعني پرچم سربلندي و حاكميّت اسلام را ـ كه روشن كننده ي مرز بين امامت اسـلامـي و سـلطـنـت طـاغـوتـي اسـت. ـ نـگـه مـي دارد ولو بـه قـيـمـت جـان جـوان عـزيزش باشد.)) [1] .

بـا نـظـر به ابعاد سه گانه ي عاشورا، مي توان هم ابعاد عاشورا و هم عزّت و افتخار حـسـيـنـي را بهتر شناخت. ولي نبايد به تحليل و تعميق مفاهيم نظري آن بسنده نمود و در ابعاد گزارشي آن جمود كرد، بلكه بايد همراه با بينش و برداشت عميق و فراگير، به بُعد عملي عاشورا نيز انديشيد.

$عاشورايي عمل كردن

در ايـن جـا سـخـن بـر سـر ((بـيـان مـفـهـوم صـحـيـح عـاشـورايـي عـمـل كـردن)) اسـت. بـايـد ديـد از چـه راهـي مـي تـوان حـسـيـنـي زيـسـت و عـاشـورايـي عـمـل نـمـود و عـاشـورايـي بـودن را تـعـمـيـم داد و بـه شكل فرهنگ فرا فردي و اجتماعي درآورد.