خـواص اهـل باطل به عكس اهل حق ـ كه از بصيرتي ژرف برخوردارند ـ ظاهر بين و بي خردند و در فرجام شوم خود و رهبرانشان نمي انديشند. قرآن مجيد درباره آنان مي فرمايد:

(يَعْلَمُونَ ظاهِرا مِنَ الْحَيوةِ الدُّنْيا وَ هُمْ عَنِ الاْ خِرَةِ هُمْ غافِلُونَ اَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا في اَنْفُسِهِمْ ما خَلَقَ اللّهُ السَّمواتِ وَالاَْرْضَ وَ ما بَيْنَهُما اِلاّ بِالْحَقِّ وَ اَجَلٍ مُسَمًّي) [1] .

از زندگاني دنيا، ظاهري را مي شناسند و حال آن كه از آخرت غافلند. آيا در خودشان به تفكّر نـپـرداخـتـه انـد؟! خـداونـد، آسـمـان ها و زمين و آنچه را ميان آن هاست جز به حق و تا هنگامي معيّن نيافريده است.

بـي گـمـان پـاسـخ ايـن پـرسـش قـرآن كـريـم مـنـفـي اسـت و پـيـروان بـاطـل، نـتوانسته يا نخواسته اند حق را بپذيرند و دست از ياوه بشويند و گرنه چگونه ممكن اسـت امـام حـسـيـن (ع) را رهـا كنند كه مظهر حق و عدالت و شرف و انسانيت است و همراهي با او جز رستگاري در دنيا و آخرت نيست.