خـاكـسـاري و راهـيـابي به درگاه ايزد منّان و پرستش و نيايش، محور زندگاني مؤمنان است و آنـان مـي دانـنـد كـه بـدون آن، هيچ عملي ارزش ندارد و اصحاب امام حسين (ع) از اين ويژگي در حدي والا بهره مي بردند.

دربـاره مـسـلم بـن عـوسـجـه نـقـل اسـت كـه او مـردي شـريـف، رازدار، عـابـد و اهـل نـيـايـش بـود. [1] سـويد بن عمرو نيز پيرمردي شريف و عابد بود كه بسيار نـمـاز مـي گـذارد. [2] كنانة بن عتيق از عابدان كوفه بود. [3] همچنين سـعـيد بن عبدالله از سران شيعيان كوفه و مشهور به شجاعت و عبادت بود. او در روز عاشورا، وقـتـي امـام حسين (ع) به نماز ظهر ايستاد، خود را سپر آن حضرت قرار داد و از چپ و راست، آماج تـيـرهـاي دشـمـن قـرار گرفت و با سر و دست و ديگر اعضايش، باران تير را دفع مي كرد و اجـازه نـمـي داد حـتي يك تير به امام حسين (ع) اصابت كند. پس از اتمام نماز عرضه داشت: (اي پـسـر رسـول خـدا، آيـا وظـيـفـه ام را به نيكي انجام دادم)امام در پاسخش فرمود: (آري، تو در بـهـشـت نـيـز پـيـش روي مـن خـواهـي بـود.) سـعـيـد پس از شنيدن پاسخ امام، به شهادت رسيد. [4] هـمـچـنـيـن حـنـظـلة بـن اسـعـد و نـافـع بـن هلال از قاريان بر جسته قرآن بودند. [5] .

اصـحـاب امام حسين (ع) همگي، اهل پرستش و تهجّد و راز و نياز با پروردگار بودند؛ چنان كه حبيب بن مظاهر خطاب به سپاهيان يزيد مي گويد:

شـمـا چـه مـردم بـدي هستيد كه به جنگ عترت پيامبر (ع) و عابدان اين مرز و بوم آمده ايد! اينان اهل تهجّد و آمرزش سحرگاهند كه بسيار ذكر خدا مي گويند. [6] .

اشـتـيـاق بـسـيار عاشورائيان به پرستش و دعا و مناجات سبب شد كه جنگ از عصر تاسوعا به صبح عاشورا بيفتد و اين، تنها خواسته اي بود كه يزيديان از آنان پذيرفتند و امام حسين (ع) و همه يارانش، شب عاشورا را هرگز نخوابيدند و تمام شب به مناجات و دعا و تلاوت قرآن و نماز پرداختند و صداي ناله و زاري شان فضاي خيمه ها را عطرآگين كرده بود و صداي خوش ‍ تلاوت قرآن امام حسين (ع) گوش كرّوبيان را نوازش مي داد و عاشقان شهادت پس از اقامه نماز صـبـح بـه امـامـت فـرزنـد پـيـامـبـر (ص) و سـرور جـوانـان اهل بهشت، آماده جهاد در راه خدا شدند. [7] .