عزّت و سربلندي از ويژگي هاي جامعه اسلامي است و قرآن مجيد در اين باره مي فرمايد:

(وَ لِلّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنينَ) [1] .

همانا عزّت از آن خدا و پيامبرش و مؤمنان است.

مـنـبـع عـزّت و سرافرازي مسلمانان، خداي متعال است و پيامبر (ص) مظهر عزّت از رهگذر اطاعت و عـبـوديت خداست و جامعه اسلامي تا پيرو و مطيع دين است، عزّتمند و سرافراز است و هر قدر از مـنـبع عزّت دور شود، به ذلت و زبوني روي مي نهد و چنين رخداد ناميموني در حادثه عاشورا، آشـكارا نمايان شد و مردم به جاي تاج عزّت بر سر، طوق ذلّت بر گردن نهادند و بردگان بـي چـون و چـراي حـكومت اموي شدند و همه آنان، جز امام حسين (ع) و يارانش، بيعت با يزيد را پذيرفتند و دين و دنياي خويش را فداي دنياي بني اميه كردند.

زهـيـر بـن قـيـن، يـار سـلحـشـور و سـرفـراز امـام، در روز عاشورا لحظه هايي پيش از شهادت افتخارآميز خود از فرجام نكبت بار مردم در سايه حكومت شوم بني اميه چنين سخن گفت:

مـا شـمـا را بـه يـاري دودمان پيامبر (ص) و رها كردن طاغوت فرامي خوانيم. اين را بدانيد كه شـمـا از آن دو جـز تباهي زندگي چيزي نخواهيد ديد، آنان چشمان شما را از حدقه بيرون خواهند آورد و دسـت و پـايـتـان را قـطـع خواهند كرد و پيكرهاي مثله شده شما را بر درختان خرما به دار خواهند آويخت و نخبگان و مفسرانتان را به قتل خواهند رساند؛ چنان كه با حجر بن عدي و يارانش و هاني بن عروه و امثال او چنين كردند. [2] .

و امام حسين (ع) در نامه اي به سران كوفه مي فرمايد:

رسـول خـدا (ص) در زمـان حـياتش فرمود: (هر كس پادشاه ستمگري را ببيند كه حريم خدا را مي شكند و پيمان او را زير پا مي نهد و با سنت پيامبر خدا مخالفت مي ورزدو در حكومتش با گناه و دشـمـنـي حـكـم مـي رانـد و بـا ايـن حـال بـا گـفـتـار و كـردارش تغييري در جامعه پديد نياورد، برخداست كه او را در بدترين مكانها [دوزخ] جاي دهد. [3] .