رهـبـر بـيـدار دل و عـاشـورايـي انـقـلاب، حـضـرت آيـت اللّه خـامـنـه اي در عـاشـوراي سـال 1371 ش. هـنـگـام ديدار با برادران و خواهران بسيجي، در سخناني نغز و شور آفرين بـه تـحـليل نوين حماسه حسيني مي پردازد و بر جنبه عبرت آموزي حماسه عاشورا تأكيد مي كند و مي فرمايد:

ايـن حـادثـه عـظـيـم از دو جـهـت قـابل تأمل و تدبر است كه غالباً فقط يكي از اين دو جهت مورد تـوجـه قـرار مـي گـيـرد و بـنده مي خواهم امروز بيشتر جهت دوم را مورد توجه قرار بدهم. جهت اوّل، درس هـاي عـاشـوراسـت.عـاشـورا پـيام ها و درس هايي دارد. عاشورا به ما درس مي دهد كه براي حفظ دين بايد فداكاري كرد، درس مي دهد كه در راه قرآن بايد از همه چيز گذشت، درس مـي دهـد كـه در مـيـدان نبرد حق و باطل همه افراداعم از كوچك و بزرگ، زن و مرد، پير و جوان، شـريـف و وضـيع و امام و رعيت با هم در يك صف قرار مي گيرند. درس مي دهد كه جبهه دشمن با همه توانايي هاي ظاهري، بسيار آسيب پذير است؛ همچنان كه جبهه بني اميه به وسيله كاروان اسـيـران عـاشـورا در كـوفه آسيب ديد، در شام آسيب ديد، در مدينه آسيب ديد و بالاخره هم نهضت عـاشـورا بـه فـنـاي جـبهه سفياني منتهي شد... اين ها درس هاي عاشوراست. البته همين درس ها كافي است كه يك ملّت را از ذلت به عزّت برساند، همين درس ها مي تواند جبهه كفر و استكبار را شـكست بدهد و... جهت دوم از جهات مربوط به حادثه عاشورا، عبرت هاي عاشوراست. عاشورا غـيـر از درس، يـك صـحـنـه عـبـرت اسـت. انسان بايد در اين صحنه نگاه كند تا عبرت بگيرد. (عـبـرت بـگـيـرد) يـعـنـي چـه؟ يـعـنـي خـود را بـا آن وضـعـيـت مـقـايـسـه كـنـد و بـفـهـمـد درچـه حـال و وضـعـي قـرار دارد چـه چـيـزي او را تهديد مي كند و چه چيزي براي او لازم است. اين را عـبـرت مـي گـويـنـد؛ مـثـلاً هـنـگـامي كه شما از جاده اي عبور مي كنيد و اتومبيلي را مي بينيد كه واژگـون شـده يـا تـصـادف كـرده و آسـيـب ديـده و مچاله شده و سرنشينانش نابود شده اند، مي ايـسـتيد و به آن صحنه نگاه مي كنيد. چرا؟ براي اين كه عبرت بگيريد. براي اين كه برشما معلوم بشود كه چه جور سرعت و حركت و چه جور رانندگي به اين وضعيت منتهي مي شود. اين هم نوع ديگري از درس است. اما درس از راه عبرت گيري. [1] .