1 ـ اصلاح در مقابل افساد است و آن گاه اصلاح ضرورت پيدا مي كند كه افساد خودنمايي كرده باشد. مصداق اصلي افساد، ظهور افرادي مثل يزيد در سطح رهبري جامعه است و مصداق اصلي اصلاح نيز مبارزه با اين منكَر است.

2 ـ مبارزه با منكَرِ بزرگِ (حضور پديده انحراف در سطح رهبري جامعه)، چه بسا از راه نبردهاي مسلّحانه و قبول پي آمدهاي آن باشد. امام حسين (عليه السلام) در اين وصيتنامه، با تأكيد بر چند اصل، از تحريفِ تحريف گران و نيز متّهم شدن به كفر و شرك و نيز متّهم شدن به وابستگي به جريان هاي فكريِ باطل، پيشگيري كرد.

3 ـ توجّه به «مسأله نظارت عمومي» كه اسلام براي مؤمنان، در سايه سار اصل «امر به معروف و نهي از منكر» منظور داشته، يك مسأله اساسي در سيره امام حسين (عليه السلام)است. بدين ترتيب حضور يك فرد مسلمان در جامعه، بايد حضوري سازنده باشد و هرگونه بزدلي و بي تفاوتي، از سيره امام حسين (عليه السلام) به دور است.

در توضيح علل ياد شده، بايد به چند نكته پرداخته شود: