پس از شهادت سالار شهيدان، دگرگوني هايي خونين، در طبيعت مشاهده گرديد؛ دگرگوني هايي كه هريك براي صاحبان بصيرت، درس هاي عبرت آموز و براي غافلان، بانگ «بيدارباش» بود! هنگامي كه امام (عليه السلام) شهيد شدند، چنان تيرگي همه جا را فرا گرفت كه ستارگان در آسمان ديده مي شدند:

«إنَّ السَّماءَ أظْلَمَتْ يَوْمَ قَتْلِ الحسين حتّي رأواْ الكَوَاكِبُ». [1] .

سيوطي در «درالمنثور» ذيل آيه 29 سوره مباركه دخان [2] اين حديث را نقل مي كند:

«وَ إنَّ حُسينَ بْنَ عَلِيٍّ يَوْمَ قُتِلَ احْمَرَّتْ السَّماء».

در حديث ديگر آورده است: «... إحْمَرَّتْ آفاقُ السَّماءِ أرْبَعَةَ أشْهُر».

و دگرگوني هاي ديگري هم گفته اند مانند:


الف: آفتاب با چهره خونين و غمناك ظاهر شد.

ب: زير خشت ها و سنگ ها، خون به چشم مي خورد.

ج: چهره افق تيره و تار شد. سياهي شب بگونه اي خاص همه جا را فرا گرفت.

د: از ديوار دارالاماره كوفه، خون جاري گشت.

هـ: منادي ميان زمين و آسمان شهادت مظلومانه پسر دخترِ پيامبرخدا را اعلام كرد.

و: بارانِ خون از آسمان باريد.

موارد فوق و ساير موارد در جوامع تاريخي و كتب حديثي شيعه و سني به وفور به چشم مي خورد. [3] .

مسعودي در «اثبات الوصيه» مي نويسد:

«إِنَّ السَّماءَ بَكَتْ عَلَيهِ أربَعَةَ عَشَر يوماً فَسُئِلَ: ما عَلامَةُ بُكاءِ السَّماء؟ فَقالَ: كانَتْ الشّمْسُ تَطْلَعُ فِي حُمْرَة وَ تَغْرِبُ فِي حُمْرَة»؛ [4] .

«آسمان در عزاي حسين (عليه السلام) تا چهارده روز مي گريست، از نشانه گريستن آسمان سؤال شد، فرمود: خورشيد با هاله اي از سرخي طلوع و غروب مي كرد.»

در كلام امام صادق (عليه السلام) آمده است كه به زراره گفت:

«يا زُرارَةُ! إنَّ السَّماءَ بكَتْ عَلي الحُسَيْن أَرْبَعِينَ صَباحاً». [5] .

«زراره! آسمان تاچهل شبانه روز درسوگ حسين (عليه السلام) گريست.».