در برخي از تواريخ آمده است: هنگامي كه امام حسين (عليه السلام) چند قدمي از خيمه ها دور شد، حضرت زينب (عليها السلام) از خيمه بيرون آمد و صدا زد: «برادرم! لحظه اي درنگ كن تا وصيّت مادرم فاطمه (عليها السلام) را نسبت به تو عمل كنم».

امام (عليه السلام) توقّف كرد و پرسيد: آن وصيت چيست؟

زينب (عليها السلام) فرمود: مادرم به من وصيّت كرده بود: هنگامي كه نور چشمم حسين روانه ميدان جنگ با دشمن شد، عوض من گلويش را ببوس. آنگاه زينب گلوي برادر را بوسيد و به خيمه بازگشت. [1] .



برادر به قربان خُلق نكويت

اجازه بفرما ببوسم گلويت