ابن ابي الحديد در شرح نهج البلاغه مي نويسد: ميثم فرزند يحيي، ايراني، مكنّي به ابوسالم، به رسم بردگان در مدينه، در ميان قبيله بني اسد زندگي مي كرد. [1] .

ميثم از زمينه سازان و پيشمرگان عاشوراست. ابن زياد آنگاه كه جامعه را آبستن تحوّل عظيم ديد و ترسيد كه مردم به امام حسين (عليه السلام) بپيوندند و بر ضدّ حكومت شام


همصدا شوند، اقدام به دستگيري و كشتار ياران آن حضرت كرد. عبيد الله ميثم و نيز مختار را در بند كرد و در 28 ذيقعده (سال 60) ده روز پيش از حركت به سوي عراق، با وضعيتي سخت، به شهادت رساند.

بعضي از مورّخان مي نويسند: ده روز پيش از حضور سالار شهيدان ـ حسين بن علي (عليه السلام) در كربلا، حدود 20 روز پس از شهادت مسلم و هاني، ميثم تمّار توسط عبيدالله بن زياد در كوفه به شهادت رسيد. ميثم تمّار در ضمن سخنان خود گفته بود: به خدا سوگند، اين امت پسر دختر پيامبر را در دهم محرم الحرام خواهند كشت و دشمنان دين، آن روز را عيد خواهند گرفت و سپس براي امام حسين (عليه السلام) گريست. [2] .