سويد بن عمر، جانبازي كه در كربلا به خيل شهيدان پيوست. با اينكه در كربلا، اذن عام، از سوي امام (عليه السلام) براي همه ياران صادر شده بود و مسأله «حل بيعت» در شب عاشورا، اذن خروج ياران از كربلا از سوي سردار عاشورا بود، براي برخي از ياران، اذن خصوصي نيز جهت رفتن از كربلا صادر شده بود. ولي ياران در سايه صلابت ايمان و پاي مردي خويش، جدايي را جايز ندانستند.

سويد بن عمر، با اين كه در شمار زخميان بود و از پيكرش خون بسيار رفته بود، تا آنجا كه لشكر كفرپيشه پنداشتند او به شهادت رسيده است و وي را رها كردند رفتند، ولي وقتي ندايي شنيد كه مي گفت: «أَلا قَدْ قُتِلَ الْحُسَين»؛ «هان! بدانيد حسين كشته شد!»، خون در رگش به جوش آمد و دشنه اي به دست آورد و در عين بي رمقي، از جا برخاست و به دشمنان حمله برد و سرانجام شهيد گرديد. [1] .