1 ـ هر شهيدي در آستانه شهادت، نشاطي مخصوص داشت، جز عباس كه به هنگام شهادت به ويژه هنگامي كه مشك آبش ريخت، به جاي احساس نشاط، احساس شرمندگي نمود، شرمندگي از روي منتظران لب تشنه حرم.

2 ـ هر شهيدي در آستانه شهادت احساس مي كرد كه در راه حسين (عليه السلام) كشته شده، تا كاروان سالار در سلامت كامل باشد، ولي عباس در آستانه شهادتش احساس مي كرد كه با كشته شدنش، امامش غريب و بي يار مي ماند.