شب سيزدهم عاشورا وقتي امام سجاد (عليه السلام) بدن مطهّر عمويش عباس را به خاك سپرد، با غم و اندوه ويژه اي فرمود:

«عَلَي الدُّنيا بَعْدَكَ الْعَفا يا قَمَر بَني هاشِم، وَ عَليْكَ مِنِّي السّلامُ مِنْ شهِيد مُحْتَسَب وَ رَحْمَةُ الله وَ بَرَكاتُهُ». [1] .

«اي ماه بني هاشم، پس از تو خاك بر سر دنيا و درود من بر تو اي شهيد راه خدا.»

از علاّمه بحرالعلوم پرسيدند: چرا قبر عباس، به ظاهر كوچك است، در حالي كه قامتش رشيد بود؟ اين سؤال، گويي نمكي بود كه بر قلب سوزناك علاّمه پاشيده شد و آن قدر گريست تا بي هوش شد. وقتي به هوش آمد، پاسخ داد: آنقدر به بدن عباس شمشير و نيزه اصابت كرده بود كه بدن وي بر اثر قطعه قطعه شدن، به صورت گوشت كوبيده در آمد و امام سجاد (عليه السلام) آن بدن قطعه قطعه شده را جمع كرد و دراين قبر كوچك نهاد...». [2] .