حسين عليه السلام آمد تا اساس خلافت غاصبانه ي اموي را درهم بشكند، او آمد تا بر ويرانه ي حكومت موجود، حكومت اسلامي را طرح بريزد.

حسين عليه السلام براي اين مهم گام برداشت. گام هاي بلند او نشان دهنده ي اين خواست بزرگ و اين آرمان بلند هستند.

اين تحليل، با تمام توضيحاتش، گرفتار مسئله ي علم امام است. هنگامي كه امام مي داند مرگ در پيش است، هنگامي كه مي داند او را مي كشند و تا خون دلش را نريزند، آرام نمي شوند، هنگامي كه شهادت و اسارت را مي داند و از پيش با آن روزها آشناست پس تشكيل حكومت يعني چه؟ برهم زدن خلافت يزيد، چه معنا مي دهد؟

در برابر اين سوال ها، طرفداران اين طرح مجبورند در غير اين فرض سخن بگويند و داستان نينوا را از ديدگاه زميني و مجراي طبيعي مطالعه كنند و مجبورند قيام حسين عليه السلام را به دو قسمت آزادي بخش و دفاعي تقسيم كنند و توضيح بدهند. در قيام دفاعي، ديگر هدف مطرح نيست و آگاهي و اطلاع از پيشامدها نقشي ندارد و حتي اين قيام، هيج اثري هم كه نداشته باشد، مسئله اي نيست.