ميرزا يحيي مدرس مشهور به بيدآبادي فرزند محمد اسماعيل به سال 1254 ه.ق. در كربلا متولد شد. علوم مقدماتي را در عراق آموخت. در شانزده سالگي به اتفاق پدر به اصفهان رفت و به تكيمل تحصيلات خود در علوم عقلي و نقلي و ادبي پرداخت، سپس به تدريس اشتغال يافت. مرگش به سال 1349 ه.ق. اتفاق افتاده است. ديوان اشعار او در حدود بيست هزار بيت دارد. [1] .



در كربلا چو قافله ي غم گشود بار

از غم هزار قافله آمد در آن ديار



نيلي شد از عزا رخ گلگون اهل بيت

رويش سپيد باد سپهر سياهكار



لشكر همي رسيد گروه از پي گروه

دشمن همي ستاد، قطار از پي قطار



استاده بهر خواري يك تن، هزار خيل

آماده بهر كشتن يك تن دو صد هزار



از مويه رفت از دل اهرم حرم شكيب

از گريه رفت از تن آل نبي قرار



لب تشنه اهل بيت نبي وز برايشان

آبي نبود جز دم شمشير آبدار



چون بهر شاه تشنه لبان ياوري نماند

عباس و قاسمي و علي اكبري نماند



الا نشان ناوك اعدا، تني نگشت

الا براي زيب سنانها، سري نماند



از بهر حفظ پيكر خود، كهنه جامه خواست

واخر ز سم اسب خسان پيكري نماند



از جور چرخ و كينه ي اختر، جفاي دهر

بر اختران برج حيا زيوري نماند