شيخ حسن بن علي عبدالحسين سعدي، به سال 1199 ه.ق. در نجف متولد شده و در سال 1279 ه.ق. در همانجا درگذشت و در ايوان بزرگ صحن مرتضوي مدفون گرديد.



1. يتلسقون مطهما يستصحبون

مثقفا يتقلدون مذكرا



2. نصروا ابن بنت نبيهم فتسنموا

عزا لهم في النشأتين و مفخرا



3. حتي أبيدوا و الرياح تكفلت

بجهازهم كفنا حنوطا أقبرا



4. يا كربلا طلت السماء مراتبا

شرفا تمنت بعضه ام القري [1] .



5. نفسي الفداء لسيد

خانت مواثقه الرعيه



6.رامت امية ذلة

بالسم لا عزت اميه



7. فأبي اباء الاسد

مختارا علي الذل المنية



8. فهناك صالت دونه

آساد غيل هاشمية



9. سلبت محاسنه القنا

الا مكارمه السنيه [2] .



1. (آنان) در حاليكه شمشيرهاي برده او حمايل كرده و نيزه هاي بلند و استوار بدست گرفته بودند، بر اسبهاي نيرومند سوار شده و،

2. به ياري فرزند دختر پيامبر صلي الله عليه و آله شتافتند و افتخار دو جهان را به دست آوردند.

3. تا اينكه به شهادت رسيدند و بادها كفن پوشان و حنوط و دفن آنها را عهده دار شدند.


4. اي كربلا، شرف تو از آسمان فراتر رفت. چنانكه ام القري (مكه) قدري از اين شرافت را آرزو مي كند.

5. جانم فداي آقايي كه مردم در عهد خود نسبت به او خيانت ورزيدند.

6. بني اميه مي خواستند به مسالمت و در حال صلح، او را ذليل كنند. خدا هيچگاه آنها را عزيز نگرداند.

7. او مانند شيري به اختيار خود مرگ را به ذلت ترجيح داد و آن را برگزيد.

8. در آن صحنه، شجاعان بني هاشم مانند شيرهاي بيشه از او دفاع كردند.

9. نيزه، سيماي نيكوي او را گرفت، لكن نتوانست فضايل والاي او را از وي بگيرد.