محمد بن حسين معروب به بهاءالدين عاملي، يكي از چهره هاي برجسته ي تاريخ اسلام است. وي از اكثر علوم روزگار خويش بهره ي كامل داشت. اين دانشمند فرهيخته به سال 953 ه.ق. در بعلبك چشم به جهان گشود و سپس به همراه پدر به ايران آمد و سالها چون خورشيد در حوزه ي پر بار علمي اصفهان درخشيد.

شيخ بهايي در 12 شوال 1031 ه.ق.در اصفهان بدرود حيات گفت. جنازه ي او را به مشهد رضوي نقل و در جوار حرم مطهر حضرت علي بن موسي الرضا عليه السلام دفن كردند. او بعلاوه ي كتب مختلف علمي، در شعر فارسي و عربي آثار ارزشمندي بر جاي نهاده است.



1. مصابك يا مولاي اورث حرقة

و امطر من أجفناننا هاطل المزن



2. فلو لم يكن رب السماء منزها

عن الحزن قلنا انه لك في الحزن [1] .

1. آقاي من، مصائب تو آتشي در دلم بر جاي نهاد و از ديدگانم باران بسيار فروريخت.

2. اگر خداوندآسمان ها(و زمين) از اندوه منزه نمي بود، مي گفتيم كه او نيز براي تو اندوهناك شد. [2] .