ابوبكر احمد بن محمد بن حسن بن مراد ضبي حلبي انطاكي معروف به صنوبري، به سال 334ه.ق.وفات يافت. او در حلب و دمشق سكونت داشته است. مضامين اشعارش وصف باغها و گلها و مديح و مراثي اهل بيت عليهم السلام است.



1. يوم الحسين هر قت دمع

الارض بل دمع السماء



2. حيث الاسنة في الجوا

شن كالكواكب في السماء



3. من للمحنط بالترا

ب و للمغسل بالدماء [1] .



4. ما في المنازل حاجة نقضيها

الا السلام و ادمع نذريها



5. أبكي المنازل و هي لا تدري الذي

بعث البكاء لكنت أستبكيها



6. صلوا علي بنت النبي محمد

بعد الصلاة علي النبي أبيها



7. وابكوا دماء لو تشاهد سفكها

في كبرلاء لما ونت تبكيها



8. تلك الدماء لو أنها توقي اذا

كانت دماء العالمين تقيها



9. لو ان منها قطرة تفدي اذا

كنا بنا و بغيرنا نفديها [2] .



1. روز شهادت امام حسين عليه السلام نه تنها اشك همه ي چيزهاي روي زمين را درآورد، بلكه هر چه در آسمان نيز بود بر او گريه كرد.

2. هنگامي كه نيزه ها در داخل جوشنها فرو رفته اند، همانند شعاع نور ستارگان در آسمان،

3. چه كسي ياري مي كند كه آن را كه به خاك حنوط شده و به خون غسل داده شده است؟


4. در اين جايگاهها كاري ندارم مگر اينكه سلامي بگويم و اشكي فرو ريزم.

5. بر اين جايگاهها مي گريم در حاليكه خود اين جاها هم علت گريه ام را نمي دانند. اگر درك مي كردند آنها را هم به گريه مي انداختم.

6. پس از صلوات بر پيامبر صلي الله عليه و آله بر دخترش فاطمه (س) صلوات بفرستيد.

7. و بر خونهايي گريه كنيد كه اگر ريختن آنها را ديده بوديد، هرگز از گريه باز نمي ايستاديد.

8. اينها خونهايي بود كه اگر مي شد از ريختن آنها جلوگيري كرد، شايسته بود كه خون همه ي جهانيان را فداي آنها كنند.

9. اگر مي شد براي هر قطره اي از آن فديه داد، ما و ديگران فداي آن مي شديم.