محمد بن ادريس بن عباس شافعي قرشي، به سال 150 ه.ق.در غزه يا عسقلان يا يمن متولد شده و در مكه و مدينه زندگي كرده و درس خوانده است. او اشعار بسياري در مدح اهل بيت عليهم السلام دارد كه بسيار مشهور است. شافعي به سال 240 ه.ق.در مصر درگذشت.



1. تزلزلت الدنيا لآل محمد

و كادت لهم صم الجبال تذوب



2. و غارت نجوم و اقشعرت كواكب

و هتك أستار و شق جيوب



3. يصلي علي المبعوث من آل هاشم

و يغزي بنوه ان ذا لعجيب



4. لئن كان ذنبي حب آل محمد

فذلك ذنب لست عنه أتوب [1] .



5. آل النبي ذريعتي

و هموا اليه وسيلتي



6. أرجو بأن أعطي غدا

بيدي اليمين صحفيتي [2] .



1. دنيا بر آل محمد صلي الله عليه و آله متزلزل شد تا حدي كه نزديك بود كوههاي خارا آب گردد.

2. ستارگان فرومردند و كواكب بر خود لرزيدند و حجابها كنار رفته و گريبانها چاك شد.

3. بر پيامبر خدا درود مي فرستد و فرزندان او را غارت مي كنند. اين خيلي شگفت است.

4. اگر گناه من دوستي آل محمد صلي الله عليه و آله است، گناهي است كه هرگز از آن توبه نخواهم كرد.

5. آل نبي پناهگاه من هستند و وسيله ي روي آوردن من به خدايند.

6. اميدوارم كه (به خاطر آنان) فردا نامه ي من به دست راستم داده شود.