1) مـردم سـالاري ديـنـي از دو بـخـش (مـردم سـالاري) و (ديـنـي) تـشـكـيـل شـده اسـت در واقـع مـردم سـالاري مـفهوم مطلقي است كه مقيد به قيد دين شده است. [1] .

بر اين اساس از يك سو مردم حق دارند كسي را به عنوان رهبر خود انتخاب كنند و از سوي ديـگـر از ناحيه شرع مقدس اسلام مكلّف اند رهبري امام معصوم و در زمان غيبت، رهبري فقيه جامع الشرايط را بپذيرند و جايز نيست زير يوغ حاكم طاغوت بروند.

از طرفي دين و رهبر نيز قبول مي كنند كه مردم در انتخاب حاكمان دخالت داشته باشند و به اين شكل مردم سالاري ديني تحقق مي يابد.

بـديـن تـرتـيـب در نـظـام مـردم سـالاري ديـنـي مـردم عـلاوه بـر تـشـكـيـل حـكومت و نهادهاي آن، پذيرفته اند كه حكومت منتخب خود را با استفاده از قوانين و احـكـام و دسـتـورات دين مبين اسلام اداره نمايند؛ يعني مردمي كه داراي گرايش هاي مذهبي و ديـنـي مـي بـاشـنـد، تـصميم گرفته اند كه براي اجراي دستورات دين خود، حكومتي با شـاخـص هاي ديني به وجود آورند و در رأس آن نيز فردي كه داراي فهم و درك و شناخت كافي از احكام ديني و نحوه اداره كشور امت را قرار دهند. [2] .

مـصـداق بـارز چنين جامعه اي جمهوري اسلامي ايران است. تجربه نشان داده كه در ايران اسلامي تنها با تكيه بر انگيزه هاي ديني است كه مي توان حركت هاي سياسي سرنوشت سـاز آفـريد و مردم را به صحنه كشاند. و هر زمان هم كه مردم احساس كرده اند كه حكومت ديـگـر نـمـي تـوانـد آرمـانـهـاي ديـنـي آنـهـا را تـأمـيـن كـنـد، از آن فاصله گرفته اند. دولتـمـردان هـم بـه هر اندازه كه با دين بيگانه شده اند به همان اندازه از مردم فاصله گـرفـتـه انـد و خـواست و نظر مردم را يا به درستي درك نكرده و يا به آن بي اعتنايي كرده اند.