اولين جلوه دنيا پرستي (خودپرستي) است؛ خود را بت ديدن و در حد معبود پرستيدن!

(خـود پـرسـتـي) يعني خود و متعلقات خود را حق ديدن و بي چون و چرا و بدون منطق از آرا و نظريات خود دفاع كردن و آن را محور حب و بغض قرار دادن!

امام صادق (ع) اين را آغاز شرك ناميده است؛ فرمود آغاز شرك آن است كه:

مَن ابْتَدَعَ رَأْيًا فَاَحَبَّ عَلَيْه او أبغض عليه. [1] .

آن كس كه رأيي را بنيان گذارد و محور حب و بغضش را همان قرار دهد).

اولين پله شرك (خود محوري) است و اين آغاز انحرافي بزرگ است، انحرافي كه دنيا و آخرت را تباه كرده و قدرت درك حقايق را از انسان سلب مي كند:

أَفـَرَأَيـْتَ مـَنِ اتَّخـَذَ إِلهـَهُ هـَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَي عِلْمٍ وَخَتَمَ عَلَي سَمْعِهِ وَقَلْبِهِ وَجَعَلَ عَلَي بَصَرِهِ غِشَاوَةً فَمَن يَهْدِيهِ مِنْ بَعْدِ اللَّهِ أَفَلاَ تَذَكَّرُونَ [2] .

آيـا ديـدي كـسـي را كـه مـعـبـود خود را هواي نفس خويش قرار داده و خداوند او را با آگاهي (بـر اين كه شايسته هدايت نيست) گمراه ساخته و بر گوش و قلبش مهر زده و بر چشمش پرده اي افكنده؟ با اين حال چه كسي مي تواند غير از خدا او را هدايت كند، آيا متذكر نمي شويد؟)