حـمـاسـه عاشورا سبب تمركز هر چه بيشتر تشيع بر محور امامت راستين بود. ياران حسين (ع) از كـسـانـي بـودنـد كـه امـامـت را تنها حق علي (ع) و فرزندانش دانسته و در رجزهاي خـويـش به هنگام نبرد خود را با اين هويّت ـ كه بيانگر تشيّع راستين آنان بود ـ معرفي مـي كـردنـد؛ در بـرابـر كـسـانـي كـه نـام تـشـيـّع را يـدك كـشـيـده امـا تـفـكـر عـثـمـانـي داشتند. [1] .

[1] تـلخـيـص و اقـتـبـاس از تـاريـخ تـشـيـع در ايـران، رسول جعفريان، ج 1، ص 46 ـ 47 و نيز ر. ک. به: درس هاي عاشورا، ص 57 ـ 59.