در نـگرش الهي بويژه مكتب حيات بخش اسلام منشاء اعتبار زمان و مكان و يا ديگر اركان از نـاحـيـه ذات بـاري تعالي و انتساب به مبداء فيّاض هستي است. آنچه در مورد انبيا(ع) و اوليـا و مـؤمـنـان اعـم از ارزشـي كـه در خـود دارنـد و يا تأثير مثبتي كه در ديگران مي گـذارنـد، اگـرچـه حـقـيـقـي اسـت امـا ذاتـي نـيـسـت و در سـايـه ارتـبـاط بـا خـداونـد مـتـعـال بـه دسـت مـي آورند. عظمت پيامبر اين است كه عبد و بنده خداست و آن تأثيري كه عـمـل در زمـان ويا مكان خاص در انسان مي گذارد در اثر رنگ و صبغه الهي است كه به آن زمـان يـا مـكـان زده شـده اسـت و امـا قـطعات زمان و مكان ذاتاً با هم تفاوتي ندارند. ارزش رمضان به اين است كه ماه اللّه است و ارزش كعبه اين است كه بيت اللّه مي باشد و ارزش قـرآن بـه ايـن است كه كلام اللّه و اعتبار مسجد به اين است كه خانه خداست، و بنابراين ارزش ها نشأت گرفته از اراده و عنايت و توجه باري تعالي است. [1] .