در بـسياري از نهضتها، پس از مدتي كه از دوران آغازين آن مي گذرد و كساني به ناروا بـر مـسـنـد قـدرت و ريـاسـت تـكـيـه مـي زنـنـد، هدفهاي نخستين و ارزشهاي متعالي كه در شعارهاي نهضت مطرح مي شده، كمرنگ مي شود، يا فراموش مي گردد. آنچه از دين نيست (بدعت) وارد دين مي شود و آنچه از پايه هاي اصلي و اوليه انقلاب ديني و مكتبي است، از يـاد مـي رود و رويه هايي مغاير با سنتهاي نخستين رايج مي شود و قانون و حكم الهي نقض مي شود.

مـردم نـيـز بـتـدريـج، بـه ايـن انـحـرافـهـا و بـدعـتـهـا خـو مـي گـيـرنـد و عـكـس العمل چنداني از خود نشان نمي دهند. گاهي از شعائر و برنامه ها و سنتها، اسكلتي بي روح و تشريفاتي ظاهري بر جاي مي ماند كه چندان اثر گذار هم نيست.

در چنين موقعيتهايي، دلسوزان آن نهضت يا وارثان آن مكتب و دين، براي احياي مجدد پيامها و محتواها و دعوتها و هدفهاي آغازين، دست به كار مي شوند، تا جامعه خفته را بيدار كنند و بـه اصـول مـكـتـب و بـايـدهـاي ديـن تـوجـه دهـنـد. ايـن كـار، گـاهـي بـا فـدا شـدن و بـذل مال و جان همراه است و احياگران سنتهاي ديني بايد خود را فدا كنند تا جامعه بيدار و دين احياء شود.

نـهـضـت كـربـلا هم يك حركت احياگرانه نسبت به اساس دين و احكام اللّه بود. در مطالعه سـخـنـان امـام حـسين (ع)، تكيه فراواني روي احياي دين و اجراي حدود الهي و احياي سنت و مبارزه با بدعت و فساد و دعوت به حكم خدا و قرآن ديده مي شود.