در آيه 213 سوره بقره، فلسفه نبوت حكم و داوري در اختلافات، به شمار آمده است:

(كـانَ النـّاسُ اُمَّةً واحـِدَةً فـَبـَعـَثَ اللّهُ النَّبيِّينَ مُبَشِّرينَ وَ مُنْذِرينَ وَ اَنْزَلَ مَعَهُم الكِتابَ بِالحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النّاس فيما اخْتَلَفُوا فيهِ...) [1] .

انـسـان هـا بـه صـورت يك امت زندگي مي كردند؛ آن گاه، خداوند پيامبران نويد دهنده و بـيم دهنده را برانگيخت؛ و كتاب را ـ به حق ـ با آنان فرو فرستاد، تا در آنچه، كه در آن اختلاف كرده بودند داوري كند....

توضيحات:

1 ـ از جـمـله (كـان النـاس امـة واحـدة..) بـرمـي آيد كه در نخستين مرحله از تاريخ بشر، زنـدگـي انـسـان دسـتخوش اختلافات عميق و ريشه داري ـ كه حلِّ آنها به شريعت آسماني نـيـاز داشـتـه بـاشد ـ نبوده است، چرا كه، با وجود بينش و دانِش محدود بشري، بوده و ادوات و ابزارهاي ساده ابتدايي ـ كه در دسترس همگان، نيز، قرار داشته است ـ زمينه هاي فـرهـنـگي و اقتصادي بروز اختلافات محدود بوده، و اختلاف اندكي كه بروز مي كرده، از طـريـق شـريـعـتِ عـقـل و در پـرتـو پـنـد و انـدرز پـيـامـبـران الهـي حل مي شده است؛ اين مرحله را، مرحله (نبوّت بدون شريعت) مي نامند.