آيا به راستي در اسلام دين از دنيا جداست و ميان اين دو تضادّي وجود دارد؟

پـاسـخ صـريـح و قـاطـع اسـلام به عنوان كامل ترين و آخرين دين جاودانه الهي به اين پرسش منفي است.

دين چنين تعريف شده است:

(دين، روش ويژه اي در زندگي دنيوي است كه سعادت و صلاح دنيوي انسان را هماهنگ و هـمراه با كمال اخروي و حيات حقيقي جاوداني او تأمين مي كند. از اين رو، لازم است شريعت در بـرگـيـرنـده قـوانـيـنـي بـاشـد كـه بـه نـيـازهـاي دنـيـوي انـسـان نـيـز پـاسـخ گويد.) [1] .

در تعريف تصريح شده كه دين تأمين كننده سعادت دنيا و آخرت انسان است، و سعادت و صـلاح دنـيوي توأم با سعادت و كمال اخروي به يك اندازه مد نظر قرار گرفته است. در تعريف دوم هم علاوه بر آن با استناد به آيه فطرت تأكيد شده كه دين راستين ديني است كه با فطرت انسان و نيازهاي اصيل روحي و جسمي او سازگار و هماهنگ باشد و آنها را برآورده سازد.

سعادت حقيقي انسان در صورتي تأمين مي شود كه انسان در زندگي دنيا با برنامه و قـوانـيـن مـتـرقي حركت و عمل كند و خواسته هاي دنيوي و نيازهاي جسمي و نفساني او در حد مـعـقـول و مـنـطـقـي بـرآورده شـود. يعني اين كه اهداف اخروي آن از اهداف دنيوي اش ‍ از هم تفكيك نشود. اين همان چيزي است كه عقل و فطرت بشر آن را اقتضا مي كند، و اسلام هم درصدد تحقّق آن است.

بـه عـنـوان نمونه يك آيه كه در آنها تأكيد شده از دنيا و نعمت هاي آن بي بهره نمانيد ذكر مي شود:

قُلْ مَنْ حَرَّمَ زينَةَ اللّهَ الَّتي اَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزقِ... [2] .

بـگـو: چـه كسي زينت هاي الهي را كه براي بندگان خود آفريده و روزي هاي پاكيزه را حرام كرده است؟!