در مطالعه سنّت معصومين (ع) و روايات اسلامي به مواردي برمي خوريم كه معصومين (ع) انـتـسـاب گـروهـي از مـردم را از خـود نـفـي كـرده و در مقابل، انتساب دسته اي ديگر را مورد تأييد و تأكيد قرار داده اند.

از بـررسـي مخاطبان اين روايات به دست مي آيد كه افراد و گروه هاي مورد اشاره ائمه مـعـصـومـيـن (ع) افراد غير مسلمان، منافق و يا معاند و مخالف ايشان نبوده اند؛ بلكه نوعا افـرادي مـعتقد به ايشان و در واقع از شيعيان بوده اند. ائمه معصومين (ع) با برشمردن پـاره اي از صـفـات و ويـژگـي هـاي رفتاري براي ايشان، پايبندان به آن را منتسب به خـويش، يعني (خودي) و غير ايشان را (غير خودي) دانسته و انتساب آنان به خودشان را در آن مورد خاص نفي نموده اند.

ويـژگـي هـاي رفـتـاري يـادشـده داراي دامـنـه وسـيـعـي اسـت و پـرداخـتـن بـه آن مـجـال مستقلي را طلب مي كند وليكن به تناسب مقام به مواردي از آن در زمينه هاي رفتاري مختلف اشاره مي گردد.